Άγαλμα Σελήνης με ζεμένα βόδια. Λείπει το κεφάλι και μεγάλο μέρος των χεριών της θεάς και μέρος των μπροστινών ποδιών των ζώων. Βρέθηκε το 1998 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στα βόρεια της οδού ΝΜΑ I. Είχε χρησιμοποιηθεί ως οικοδομικό υλικό σε τοίχο της Μεσοβυζαντινής εγκατάστασης, μαζί με το άγαλμα Κυβέλης ΝΜΑ 125.

Η θεά στέκει πάνω σε ταινιωτή βάση, με το δεξί πόδι λυγισμένο προς τα πίσω. Φοράει μακρύ πέπλο ζωσμένο κάτω από το στήθος και στερεωμένο στους ώμους με πόρπες. Το στήθος και ο δεξιός μηρός διαγράφονται κάτω από τις λοξές πτυχώσεις του υφάσματος, ενώ το υπόλοιπο σχηματίζει σχεδόν κατακόρυφες πτυχές που σκεπάζουν ένα μέρος από τα κλειστά παπούτσια.

Το ζεύγος των βοδιών στο πλάι της θεάς είναι ζεμένο στον ζυγό που προσαρμόζεται στον τράχηλό τους. Τα ζώα, με ελαφρά ορθωμένο το κορμί και λυγισμένα τα μπροστινά πόδια, μοιάζουν να αναδύονται από τα κύματα του Ωκεανού, αν ερμηνεύονται σωστά οι ελικοειδείς σχηματισμοί στο πίσω μέρος.

Το άγαλμα είναι μοναδικό ως προς τον εικονογραφικό τύπο και κάθε προσπάθεια αποκατάστασης της αρχικής μορφής του εξαιρετικά επισφαλής. Ωστόσο, μικρές λεπτομέρειες στα σημεία θραύσης και παραλληλισμοί με άλλες απεικονίσεις της Σελήνης, οδηγούν στην υπόθεση ότι από τους ώμους εκφυόταν ημισέληνος, ενώ πάνω από το κεφάλι ανέμιζε, σαν φουσκωμένο πανί, ένα κομμάτι ύφασμα, συμβολίζοντας τον νυχτερινό ουρανό. Με το αριστερό χέρι θα κρατούσε τα σχοινιά του ζυγού για να κατευθύνει τα ζώα, ενώ με το δεξί ένα μαστίγιο ή -λιγότερο πιθανό- μία αναμμένη δάδα.

Η Σελήνη, αδελφή του Ήλιου και της Ηούς, ήταν θεά του φεγγαριού, της νύχτας και των μηνών του έτους, που με τους κύκλους της ρύθμιζε τη γονιμότητα της φύσης και των πλασμάτων της. Ήταν συμπαραστάτης των ερωτευμένων γυναικών, προάγγελος της έκβασης των ασθενειών, αρωγός στις μαγικές τελετές, αλλά και οιωνός καταστροφών στην έκλειψή της. Στην τέχνη απεικονίζεται ως νεαρή γυναίκα, με σεληνιακό δίσκο, ημισέληνο ή κέρατα ταύρου στο κεφάλι, να διασχίζει τους ουρανούς πάνω σε άρμα που το σέρνουν φτερωτά άλογα ή ταύροι. Μερικές φορές ιππεύει καθισμένη πλάγια στη ράχη αλόγου και άλλες οδηγεί ζεμένα βόδια, που υποδηλώνουν την αγροτική φύση της θεάς. Με τη Σελήνη συσχετίστηκαν και άλλες θεές της νύχτας, όπως η Άρτεμη και η Εκάτη, ενώ οι Ρωμαίοι την ταύτισαν με τη δική τους Luna (φεγγάρι).

Ο εντοιχισμός του γλυπτού τον 11ο-12ο αι. μ.Χ. καθιστά δυσχερή την απόδοσή του σε συγκεκριμένη κατοικία, όπου θα εξυπηρετούσε λατρευτικούς ή διακοσμητικούς σκοπούς. Ο τοίχος στον οποίο εντοπίστηκε βρισκόταν πάνω από την ανατολική στοά της οικίας Στ, αλλά το γλυπτό θα μπορούσε να προέρχεται και από το όμορο, πολυτελέστερο κτήριο Ζ.